محمد جواهری

دقیقا یادم نمیاد اولین بازی رومیزی رو که بازی کردم چند ساله بودم، اما فکر میکنم حدودا 12،13 ساله بودم که به بقیه بازی یاد می دادم. اون موقع ها اعتقاد داشتم هر کی شطرنج بلد باشه، بقیه ی بازی های فکری رو هم بهتر بازی می کنه! از طرف شهرداری تو برنامه های مختلف سعی می کردم از بازی ها برای مردم بگم و ی تعداد بازی یادشون بدم. گذشت و گذشت و گذشت و الان بهم می گند روانشناس! تو دو تا از بهترین دانشگاه های ایران درس خوندم و کلی چیز یاد گرفتم . تو تمام این مدت این علاقه به بازی و خصوصا بازی های رومیزی کنارم موند. عاشق بازی مافیام و حس می کنم تو بازی های رومیزی و مافیا خیلی خوبم، ادعا نمی کنم که می برم ولی مطئنم وقتی باهام بازی می کنید بهتون خوش میگذره. اسکیپ روم یا اتاق فرار رو هم خیلی دوست دارم، کلا با هر چیزی که توش خودم رو به چالش بکشم حال می کنم. بازی رومیزی همیشه بهونه ای بوده که کمک کنه کنار کسایی که دوستشون دارم بهمون خوش بگذره. همین دوستایی که اینجا درباره شون می خونید و کل دوست دیگه که اینجا نیستند به همین بهونه وارد زندگیم شدند. قرار اینجا یاد بگیریم چطوری بازی کنیم، چطوری زندگی کنیم وچطوری تعامل کنیم با بقیه، همش به بهونه ی بازی رومیزی!